Rozdział 7

Trzeba spulchniać ziemię, spieniać fale, a uczucia utrzymywać w ruchu. Cały Wszechświat jest w ruchu, więc i my nie możemy stać w miejscu.

         Uwielbiała budzić się parę minut po godzinie szóstej, by móc w spokoju przyglądać się śpiącemu Lotmanowi. Kochała wręcz wodzić spojrzeniem po odsłoniętej, półnagiej sylwetce, która była tak idealna. Lubiła pogrążać się w ich wspólnych wspomnieniach. Było w nich tyle ciepła, spokoju oraz radości. Wiedziała komu może ufać. Jedyną osobą, która poznała jej najskrytsze tajemnice był właśnie Paul. Swoim przyjaciołom każdego dnia mogła opowiadać o idealnym chłopaku. Wierzyła, że nigdy jej nie zostawi. I coś poszło źle. Mogła obwiniać za to siebie. To przecież ona rozpoczęła pasmo nieustających kłótni. Przeciwieństwa powinny się uzupełniać, ale nawet Paul – oaza spokoju – mógł nie wytrzymać. Chciał dać sobie spokój, wyciszyć trochę ten związek i poczekać, aż rozejdzie się po kościach. Przejrzała go. Nie przyjął oferty z Rzeszowa bo była najlepsza. Mógł pozostać w Weronie, gdzie zarabiałby zdecydowanie więcej. Wybrał Rzeszów, bo ona nie chciała do niego wracać.

         Wierzchem dłoni otarła samotną łzę spływającą po policzku. Ostatni wieczór nie należał do najgorszych. Mieli dla siebie kilka chwil. Mogli powiedzieć i zrobić wszystko. A jednak to ona mówiła; on udawał, że słucha. Tępe kiwanie głową oraz znudzone spojrzenie mówiło samo za siebie. Mogła się starać i udawać. Właściwie oboje stawali się coraz lepszymi aktorami we własnej tragedii, która nawet nie próbowała przeistoczyć się w komedię lub gorący romans. I gdzieś we wnętrzu obolałej duszy zaczęła pojawiać się jedna myśl, że może warto zakończyć to już teraz. Po co czekać do ostatniego aktu. W nim nie wydarzy się nic dobrego. Ona będzie cierpieć, on będzie udawać, że wszystko jest w porządku.

         Powoli wyplątała się z objęć Paula i po cichu opuściła sypialnię. Gorąca kawa z samego rana była tym, czego potrzebowała o poranku. Głęboko wierzyła w to, iż kofeina odgoni czarne myśli. Niestety. Nawet drugi kubek nie przyprawiał o uśmiech, a kolejne słone krople powoli spływały na drewniany blat kuchennego stolika. Ocieranie ich powoli traciło jakikolwiek sens. Przynajmniej łzy potrafiły chociaż trochę ukoić ten wewnętrzny ból.

- Mira, dlaczego nie śpisz?

Podskoczyła w miejscu, gdy tylko głos Paula rozległ się w pomieszczeniu. Pokręciła głową tak, aby kosmyki blond włosów zakryły całą twarz. Siatkarz i tak ostatnimi czasy nie był skory do okazywania czułości. No, może nie licząc wypadu do restauracji, który zakończył się w McDonaldzie w pobliskiej galerii handlowej, gdzie nie mogli liczyć na chwilę prywatności. Ciągłe wytykanie palcami oraz ukradkowe spojrzenia wcale tej dwójce nie pomagały się rozluźnić. Paul obawiał się, że w każdej chwili podejdzie do niego jakaś dziewczyna, z którą spędził jedną lub dwie noce.

- Myślę, że powinnam znaleźć sobie jakąś pracę – odezwała się Mira po krótkiej chwili, oplatając smukłe palce wokół kubka z zimną już kawą. – Nie mogę być twoją utrzymanką, a rodzice pewnie nie chcą mnie widzieć.

- Zdawało mi się, że Maciek mówił wczoraj na treningu coś zupełnie innego – mruknął Amerykanin, wyciągając z szafki miskę oraz płatki kukurydziane. – To ty się od nich odwróciłaś, więc ciągle tęsknią i czekają na kilka słów wyjaśnienia.

         Siatkarz skrzywił się zaglądając do lodówki. Nieproszony współlokator traktował pożerał wszystko, co znalazło się w zasięgu jego wzroku. Łącznie z Mirellą. Nie uszło to uwadze Lotmana, który zawsze był na tym punkcie przewrażliwiony. Dobrowolska należała do niego. I tylko do niego! Jeszcze we Włoszech potrafił zdenerwować się na kolegów z drużyny nawet za niewinną uwagę na temat Mirelli. Był zazdrosny i myślał, że przez ostatni rok wiele w tej kwestii się zmieniło. Jak widać niekoniecznie. Prawdziwa miłość pozostawiła po sobie ślad pod postacią zazdrości.

- No to zjem na sucho – westchnął zajmując miejsce obok dziewczyny. Nachylając się, by cmoknąć jej policzek, dostrzegł zaczerwienione oczy. – Kochanie, stało się coś? Nie powinienem wspominać o twoich rodzicach, przepraszam.

         Mira nerwowo zagryzła dolną wargę zastanawiając się, czy aby na pewno powinna zadać pytanie dręczące ją od przyjazdu do Rzeszowa. Nie chciała jednak trwać w niepewności oraz związku, który mógł nie mieć już przyszłości.

- Paul, czy ty mnie jeszcze kochasz?

         Brunet zamarł z łyżką pełną suchych płatków w powietrzu. Momentalnie zaschło mu w gardle, a serce gwałtownie zerwało się do szaleńczego biegu. Powinien bez wahania odpowiedzieć, że ją kocha. Szybko jednak zastanowił się jaką moc ma to jedno słowo. Przez dwoma laty to Mirella była tą, która się obawiała. Wyznanie miłości sprawiało, że natychmiast zaczynała panikować. Kilka razy uciekła, ale on się nie poddawał. Przekonał ją, iż jednak warto obdarzyć kogoś tak silnym uczuciem. Obiecał, że bez względu na wszystko w dalszym ciągu będzie ją kochać. Przecież nie mógł jej zranić.

- Mira, ja…

- O Boże – szepnęła blondynka, natychmiast podrywając się z miejsca. Zapomniała o kubku, który teraz leżał roztrzaskany na podłodze. Kolejny potok łez spływał po bladych policzkach, kiedy cofała się w stronę wyjścia z pomieszczenia.

- Nie, poczekaj!

         Lotman przeklinał w myślach totalny brak umiejętności rozpoczynania rozmowy na poważne tematy. Chwycił dziewczynę za nadgarstek w chwili, gdy próbowała schować się w łazience. Syknęła cicho czując, jak kilka kości przeskakuje boleśnie. Szybkim ruchem dłoni Paul zatrzasnął drzwi, przypierając do nich Mirę. Dziewczyna wstrzymała oddech.

- Nie to miałem na myśli. – Patrzył w jej przerażone oczy z odległości mniejszej niż pięć centymetrów. Ujął jej twarz w dłonie. Zadrżała pod wpływem tego dotyku. – Mira, przez ostatni rok prawie w ogóle nie mieliśmy ze sobą kontaktu. Oboje potrzebujemy czasu, by wszystko znów było jak dawniej.

- Nie o to pytałam – Mirella starała się, by jej głos zabrzmiał stanowczo.

- Kocham cię – wyszeptał w jej usta. Dostrzegł łzy w oczach dziewczyny, którą przecież tak bardzo kiedyś kochał. Serce jednak nie bolało tak, jak powinno. Nie krwawiło, nie rozpadło się na miliony drobnych kawałeczków. Jedyne co czuł, to wyrzuty sumienia. Okłamywał nie tylko siebie, ale również Mirellę.

         Przytulił mocno blondynkę czując, że jej serce również bije jak oszalałe. Chwycił kilka kosmyków i zaczął się nimi bawić. To zawsze uspokajało Mirę. Lubiła, kiedy bawił się jej włosami. Westchnęła cicho, oplatając go rękoma w pasie. Nie było w tym rozpaczy. Nie chciała go zatrzymywać przy sobie na siłę. Jeśli kochał inną, powinien jej o tym powiedzieć. Zapewne ciężko by to przeżyła, ale wreszcie doszłaby do siebie. Palce kurczowo zacisnęła na materiale jego koszulki. Pragnęła, by ta krótka chwila trwała wiecznie.

- Dzień dobry zakochańce. – Jednak Zbyszek Bartman na nowo wdarł się w ich prywatną przestrzeń, szczerząc się. – Paul, za dwadzieścia minut powinniśmy wyjść na trening. Lepiej się ogarnij.

         Lotman odsunął się od blondynki i zmierzył atakującego wściekłym, mrożącym krew w żyłach, spojrzeniem. Rzecz jasna Zibi nic sobie z tego nie robił. W swoim życiu wolał się nie przejmować tak nieistotnymi szczegółami. Najważniejsza była siatkówka. Jeśli miał dążyć do swego celu po trupach – żaden problem. Mógłby nawet posłużyć się podstępem. Podobnie z resztą, jak jednym słowem mógłby zniszczyć Paula. Teraz jednak potrzebował dachu nad głową, gdyż jego mieszkanie było w remoncie. Nie kąsa się ręki, która karmi. Uśmiech na bartmanowych ustach poszerzył się jeszcze bardziej, kiedy telefon wydał z siebie cichy dźwięk, oznajmiając nadejście wiadomości tekstowej. Jak do tej pory, wszystko szło po jego myśli.

- Zibi, mówię coś do ciebie – warknął Amerykanin, zarzucając na ramię sportową torbę. – Sam jeszcze przed chwilą przypominałeś mi o treningu, a teraz bujasz w obłokach. Idziesz?

- Chwila, jeszcze pięć minut.

         Paul ponownie przewrócił oczami, mruknął coś na temat spóźniania się na treningi, a następnie opuścił mieszkanie, trzaskając przy tym drzwiami. Zbyszek przeniósł spojrzenie zielonych tęczówek na Mirellę. Dziewczyna nerwowo bawiła się brzegiem koszulki, przygryzając przy tym dolną wargę.

- Trener pewnie nie będzie zadowolony – szepnęła tak cicho, że ledwo był w stanie ją usłyszeć. Wzruszył ramionami. Miał plan, który zamierzał doprowadzić do samego końca.

- Słyszałem, że masz zamiar rozejrzeć się za pracą. Bo jeśli to dalej aktualne, to moja dobra znajoma może coś zaoferować.

         Dziewczyna podniosła wzrok. Skrzywił się nieco, widząc jak bardzo mu nie ufa. A przecież jeszcze nie dał jej ku temu żadnych powodów. To Paul nie był godzien zaufania! Nie on.

- Tutaj masz numer telefonu. – Wcisnął Mirelli strzępek kartki do ręki. – Nazywa się Claire. Zadzwoń i powołaj się na mnie.

- Ale ja chyba nie powinnam.

         W swoim życiu Dobrowolska dochodziła do wszystkiego ciężką pracą. Trudno było jej zaakceptować fakt, iż dostanie pracę po znajomości. Doskonale zdawała sobie sprawę, że długo będzie to gryźć jej sumienie. Nie chciała jednak być utrzymanką Paula. Potrzebowała pieniędzy, a wszystkie oszczędności wydała ostatnio na bilet do Rzeszowa. Takie spontaniczne loty nigdy nie są tanie.

- Dziękuję – powiedziała wreszcie, a kącik jej ust drgnął lekko. – Z chęcią skorzystam.

- Tylko nie zwlekaj. To oferta z krótkim terminem ważności.

         Zbyszek chwycił swoją sportową torbę, puścił Mirelli oczko i wyszedł. Blondynka niepewnie zerknęła na rząd dziewięciu cyfr zapisanych równym, niemalże wykaligrafowanym pismem. Nie miała pojęcia, dlaczego Zibi chciałby pomagać. I to tak zupełnie bezinteresownie? Nie znała go dobrze, ale była prawie pewna, iż nie leży to w jego naturze. Owszem, miała wątpliwości. Wystarczyło przecież przeszukać kilka stron internetowych, a coś by się znalazło. Te oferty jednak nie były sprawdzone. Nie było również gwarancji, że w ogóle tą pracę dostanie. Skoro Zbyszek sam zaoferował… W prawdzie będzie mieć wobec niego dług wdzięczności, ale jakoś to przeżyje. Równie dobrze mogła mu wypomnieć, że w tym mieszkaniu jest on tylko gościem.

         Sięgnęła po telefon i szybko wybrała numer. Nie przypuszczała nawet, że ktoś odbierze już po drugim sygnale.

- Słucham? – Rzuciła jakaś kobieta niedbale. Jej głos mimo wszystko zdawał się być całkiem przyjemny.

- Dzień dobry, ja dostałam ten numer od Zbyszka Bartmana…

- Ach, Mirella! – Blondynka zmarszczyła czoło. – Pewnie ten wariat nie wpadł na pomysł, by powiedzieć o co dokładnie chodzi.

- Zgadza się – potwierdziła Mira z nerwowym śmiechem.

- A więc jestem Claire Adams i prowadzę tutaj, w Rzeszowie, prywatną działalność. Sprzedaż nieruchomości. Ostatnio zwolniłam sekretarkę, więc pilnie potrzebuję kogoś na jej miejsce. Jesteś zainteresowana?

- Myślę, że tak.

         Kolejne pięć minut upłynęło im na ustalaniu szczegółów. Po tym czasie Mira mogła już cieszyć się z pracy, a Zbyszek ze zrealizowanej części swojego planu.

***

No dobra... historia zmierza chyba w niewłaściwą stronę. Nie podoba mi się to. A jeśli macie ochotę, to zapraszam na coś w moim wydaniu: miłości manifest oraz Bluśki: uwięzione słowa.