Rozdział 2

Cierpienie rodzi się wtedy, gdy oczekujemy, że inni będą nas kochać tak, jak to sobie wymyśliliśmy, a nie tak jak naprawdę powinna objawiać się miłość, która jest wolna i nieujarzmiona, porywa nas swoją siłą i nie pozwala nam się zatrzymać.

         Z wątłym uśmiechem na ustach przyglądał się scenie, która rozgrywała się na oczach kilkunastu osób zebranych na Podpromiu. Wszyscy byli jednakowo zaskoczeni. Nikt przecież nie spodziewał się, że ten przesympatyczny, lekko zakręcony Amerykanin może skrywać jakąś tajemnicę. Ideą rzeszowskiego zespołu była jedność. Każdy zawodnik wiedział niemalże wszystko na temat swego kompana. A tak przynajmniej wydawało im się do teraz. Siatkarze szeptali między sobą, zerkając przy tym z nieukrywanym zaciekawieniem na blondynkę.

         Dziewczyna była ładna, a on – jako koneser kobiecego piękna – mógł stwierdzić to już po kilku chwilach bacznego przyglądania się jej. Długie, smukłe nogi. Wąska talia z wyraźnie zarysowanym wcięciem. Delikatne rysy twarzy, a uroku z całą pewnością dodawały błękitne tęczówki, w których tliło się tysiące radosnych iskierek. Gdyby to nie była dziewczyna jego przyjaciela, zapewne zrobił by wszystko, aby zawalczyć o jej względy. Była przesłodka. Każdy gest blondynki ukazywał jej subtelność. Nic dziwnego, że tak krucha istota chciała znaleźć schronienie w silnych, siatkarskich ramionach. Tylko dlaczego musiał być to właśnie Paul Lotman?

         Ciemnowłosy pokręcił głową z niedowierzaniem. Taką dziewczyną zapewne każdy chciałby chwalić się na prawo i lewo. Dlaczego więc nikt nie słyszał o Mirelli Dobrowolskiej? Nawet sam Maciek nie wspominał o tak ładnej kuzynce. Czy mogło być z nią coś nie tak? Przechylił głowę, w dalszym ciągu lustrując blondynkę bacznym spojrzeniem. Nie, przecież wszystko było na swoim miejscu. Z głupią Paul nigdy by się nie chciał zadawać. Więc jaki był powód, by nie rzucić nawet słowa na jej temat? Skoro dziewczyna niewątpliwie była Polką, to nie powinien mieć wątpliwości, iż zechce wrócić do swojej ojczyzny, a wtedy prawda wyszłaby na jaw. Na razie jednak nikt nie kwapił się do zadawania oczywistych pytań. Groźne spojrzenie brązowych tęczówek w stronę kolegów mówiło samo za siebie. Milczenie jest złotem.

- Paul, nie zechcesz przedstawić nam swojej ukochanej? – Zapytał ciemnowłosy, poruszając charakterystycznie brwiami. Na jego usta wkradł się szeroki uśmiech. Zdawało się, iż dopiero teraz dziewczyna zauważyła resztę zespołu. Na jej blade policzki wkradł się rumieniec, który sprawił, iż wyglądała jeszcze śliczniej niż przed chwilą. Siatkarz jęknął cicho zdając sobie sprawę, że zaczyna mieć na jej temat nieprzyzwoite myśli.

         Amerykanin chwycił dłoń dziewczyny, a ich palce odruchowo splotły się ze sobą. Chyba każdy zdążył w tym idealnym obrazu dostrzec pewną nieprawidłowość. Mirella patrzyła na ukochanego z prawdziwą miłością. Nie zwracała uwagi na innych. Istniał tylko Paul, za którego zapewne byłaby skłonna oddać swoje życie. On natomiast zdawał się męczyć. W prawdzie uśmiechał się szeroko, ale sztucznie. W oczach nie tliło się uczucie, a jedynie obojętność pomieszana z poirytowaniem. Podczas prezentacji kolegów nie silił się na kwieciste opisy. Jedynie wspomniał ich imiona oraz pozycje, na których grają. Mirella uśmiechała się ciepło do każdego z resoviaków.

- Wiele już o was słyszałam – odezwała się cicho, a z kilku piersi wyrwało się ciche westchnięcie. Słodki głos wdzierał się w najodleglejsze zakątki duszy. Tak przynajmniej zdawało się Achremowi, który opierał się o słupek z obojętnym wyrazem twarzy. Już dawno posiadł umiejętność nieokazywania uczuć. – Paul lubi mówić o was w kontekście swojej drugiej rodziny. Dość często powtarzał, że chce pozostać w Rzeszowie jak najdłużej.

- Tak właśnie dlatego – mruknął Lotman bez przekonania.

         Nie chciał wracać do Włoch, do Werony. Bynajmniej nie dlatego, że w Polsce było mu dobrze. W prawdzie nie narzekał, ale jeszcze wiele chciałby zmienić. Pragnął zacząć od udowodnienia swojej dziewczynie, iż związki na odległość nie mają najmniejszego sensu. Doskonale wiedział jak bardzo nie chce ona wracać do Rzeszowa. Specjalnie przyjął ofertę tutejszego klubu.

Jak to zwykły człowiek – miał masę wad, które zazwyczaj lubiły dominować nad wątpliwymi zaletami. Kibice tego nie dostrzegali. Zazwyczaj decydowali się na dwie skrajności. Kochali go lub nienawidzili. Wszystko to na tle sportowym. Nikt z nich przecież nie miał okazji poznać prawdziwego Paula. Nie zapowiadało się, by w najbliższym czasie cokolwiek w tej kwestii miało ulec zmianie. Wywiady oraz oficjalne imprezy z kibicami nie były dla niego. Czuł się skrępowany udając kogoś, kim przecież nie jest. Wady lubiły ujawniać się dość często na boisku. Gestykulował zawzięcie i przeklinał, gdy coś nie szło po jego myśli. Bywał wybuchowy, chociaż starał panować się panować nad sobą. Jednakże w jakich kategoriach rozpatrywać jego nieumiejętność mówienia o prawdziwych uczuciach? Nie można określić tego jednoznacznie jako wada. Dzięki temu nie zranił jeszcze Mirelli. Odwlekał w czasie to, co nieuniknione.

 Myślał, że uczucie się wypaliło. Od jakiegoś czasu przebywał w Rzeszowie. Celowo szukał powodów, dla których nie mógł przylecieć do Werony. Unikał dziewczyny, w której zakochał się kiedyś od pierwszego wejrzenia. Po przyjeździe do Polski oraz kilku imprezach zaczął poważnie rozważać, czy ten związek ma jeszcze sens. Poznał teraz inne Polki, które urodą niejednokrotnie były w stanie dorównać Dobrowolskiej. Spędzał z nimi jedną, czasem dwie noce i tyle. Na samym początku znajomości sprawę stawiał jasno - zero zobowiązań. Im to odpowiadało. Nie protestowały, a jedynie wiły się z rozkoszy w jego ramionach.

Czy jednak mógł zapomnieć o kimś, kto jakiś czas zajmował jego myśli oraz gościł w sercu? Kochał ją. Teraz mówił o tym uczuciu w czasie przeszłym, ale jeszcze jakiś czas temu nie wyobrażał sobie, by kiedykolwiek mogli się rozstać. Przychodziły dni, gdy przez dwadzieścia trzy godziny myślał o tym, jak bardzo są do siebie niedopasowani. I wtedy przychodziła ta dwudziesta czwarta, kiedy wszystko układało się idealnie, a on zdawał sobie sprawę, iż przez cały dzień to właśnie Mira zajmowała jego myśli.

- Paul, jestem trochę zmęczona. – Rozmyślania Amerykanina przerwał słodki głos blondynki. – Skoro jesteście już po treningu, to może pojedziemy do domu?

         Wzdrygnął się ledwo zauważalnie. Jego mieszkanie już nazwała ich wspólnym domem. Dopiero po chwili uświadomił sobie, iż zabranie tam Mirelli nie będzie najlepszym rozwiązaniem. Od dłuższego czasu nie miał chwili na zrobienie porządku i z całą pewnością dziewczyna znajdzie elementy damskiej bielizny. Jak wtedy się wytłumaczy? Lotman nerwowo zagryzł dolną wargę, myśląc intensywnie nad jakąś wymówką. W kłamstwach doszedł do wprawy, więc nie powinien mieć z tym większego problemu.

- Może jednak przenocujesz dzisiaj u Maćka? Raczej nie będzie mieć nic przeciwko. – Paul spojrzał błagalnie w stronę Dobrowolskiego. - Prawda?

- Normalnie bym się zgodził, ale moja córka ma zatrucie pokarmowe i potrzeba jej spokoju. Poza tym Mira by się tylko męczyła.

- W takim razie zapraszam do siebie – odezwał się Achrem, w dalszym ciągu z obojętnym wyrazem twarzy. – Sypialnia gościnna jest wolna, a ty – skierował spojrzenie na Amerykanina – będziesz mieć czas na doprowadzenie mieszkania do porządku.

- Paul, dobrze wiesz, że bałagan mi nie przeszkadza.

- Ale chciałbym pokazać się z jak najlepszej strony. – Siatkarz nachylił się, by delikatnie musnąć wargi dziewczyny. – Pojedź z Alkiem, a jutro rano po ciebie wpadnę.

         Westchnęła cicho. Paul zachowywał się dziwnie. Kiedyś nie mogli bez siebie żyć. Ledwo udawało im się przetrwać kilka dni rozłąki. A później? Później wszystko uległo zmianie. Oddalał się od niej. Czuła to każdą komórką swojego ciała. Próbowała walczyć o ten związek. Właśnie dlatego przyleciała do Rzeszowa. Miała nadzieję, że jednak coś się zmieniło. Zamiast tego zastała zwykłą obojętność oraz kretyńskie wymówki, które tylko jedno mogły oznaczać. Nie chciała o tym myśleć. Nie teraz, kiedy próbowała wierzyć w coś, co zdawało się być jedynie czystą fikcją.

- Daj mi jeszcze dwadzieścia minut – poprosił Achrem, uśmiechając się czarująco po raz pierwszy od chwili, gdy Mira pojawiła się na hali. – Możesz poczekać tutaj.

         Dobrowolska skinęła głową i skierowała się w stronę trybun. Nie spodziewała się nawet, iż Paul podąży za nią. Tak się nie stało. Oczywiście. Pogrążony w rozmowie z kolegami z zespołu udał się do szatni. I pomyśleć, że kiedyś to właśnie jemu zależało.

         Tego dnia spędziła w uczelnianej bibliotece zdecydowanie więcej czasu niż planowała. Nie miała innego wyjścia. Ostatnimi czasy zdecydowanie zbyt dużo wolnych chwil poświęcała na włóczenie się po mieście, kiedy powinna siedzieć nad referatami. Zaliczenie pierwszego semestru zbliżało się wielkimi krokami, a ona nie czuła się ani trochę przygotowana.

         Słońce już dawno zdążyło schować się za horyzontem. Blondynka opatuliła swoją szyję szalikiem, by przypadkiem chłodne, zimowe powietrze nie miało zbyt łatwego dostępu do jej ciała, a na dodatek zaczął prószyć śnieg. Nie mogła pozwolić sobie teraz na przeziębienie lub coś jeszcze gorszego. Zarzuciła na głowę kaptur, mrucząc przy tym niechętnie o powrotach w środku nocy do domu. Co gorsza, miała do przejścia jeszcze trzy kilometry, a żadnej taksówki, czy autobusu nie było w pobliżu.

- Może podwieźć? – Wieczorną ciszę przerwał niski, męski głos. Dziewczyna drgnęła niespokojnie, gotowa rzucić się do ucieczki.

- Nie, dziękuję – mruknęła, idąc dalej.

Ręce schowała do kieszeni bordowego płaszcza, który kupiła przed kilkoma dniami na wyprzedaży. Zbiegła szybko po granitowych schodach, a następnie kierowała się wybrukowaną uliczką w stronę majaczącego w oddali placu. Nie czuła się zbyt pewnie w tym odludnym miejscu, a mężczyzna najwidoczniej nie chciał dać za wygraną. Wyraźnie słyszała jego kroki. Starała się sięgnąć pamięcią do czasów szkoły średniej, kiedy to spędzili jedną lekcję na oglądaniu filmów instruktażowych mówiących, co robić w takiej sytuacji. Czasem lepiej się postawić. Pewność siebie przeraża napastników. Mira zatrzymała się, a zielone tęczówki utkwiła w potencjalnym napastniku. On również zamarł w bezruchu. Dla osoby postronnej sytuacja mogła wyglądać dość zabawnie, ale serce blondynki za wszelką cenę pragnęło wyrwać się z piersi.

- Czy masz jakiś problem? – Zapytała starając się, by przypadkiem głos się nie załamał.

- Chcę podrzucić ciebie do domu – odpowiedział mężczyzna niewinnym tonem. – W prawdzie zajęło mi trochę czasu odkrycie twojej tożsamości oraz poznanie planu dnia…

- Kim ty do cholery jesteś? – Tym razem zapomniała o opanowaniu swego głosu. – Prześladujesz mnie?!

- Tak bym tego nie nazwał – zaśmiał się dźwięcznie, postępując krok do przodu. Wątłe światło ulicznej latarni oświetliło jego twarz. Mało brakowało, a Mira krzyknęłaby cicho. Przyłożyła dłoń do ust, by zdusić w sobie ten odruch. – Nie poznajesz mnie? Przecież spotkaliśmy się w muzeum.

- Poznaję.

         Odwróciła się na pięcie i ponownie ruszyła przed siebie. Nie zaszła daleko, gdyż delikatny uścisk na ramieniu wystarczył, by ją zatrzymać.

- W takim razie pozwól się odstawić do domu. Powinnaś wiedzieć, że nie zrobię tobie krzywdy.

- Powinnam wiedzieć? – Prychnęła Dobrowolska, uśmiechając się przy tym ironicznie. – Niby skąd? Nie mam zielonego pojęcia kim jesteś. Jedyna informacja dotycząca twojej osoby to taka, że koneserem sztuki antycznej to ty raczej nigdy nie zostaniesz.

- Aż tak złe masz zdanie o człowieku, którego ponoć nie znasz? – Mężczyzna uśmiechnął się zadziornie. – W takim razie pozwól, że się przedstawię. Paul Lotman.

         Dziewczyna patrzyła na wyciągniętą w jej stronę dłoń, by wreszcie zdecydować się ją uścisnąć.

- Mirella Dobrowolska

         Ich drugie spotkanie odbiegało daleko od romantycznego ideału. Tak niewiele brakowało, by Mira posądziła Paula o bycie zboczeńcem lub kimś znacznie gorszym. A jednak znalazł sposób na to, by trafić do jej serca, z którego za wszelką cenę próbował teraz uciec.

~*~

Projekty. Miliony projektów powoli mnie wykańczają. Wyszłam dzisiaj o 8:30 z domu, wróciłam o 23. Słodko! Z tego właśnie powodu rozdziały będę dodawać co dwa tygodnie. Albo nawet rzadziej.