Rozdział 1

Mój stan to nie tylko to, co widzicie w moim ciele, ale to, co dzieje się w mojej duszy.

            Drobna blondynka, opatulona szczelnie grubym szalikiem oraz ukryta pod wełnianą czapką oraz ciepłym, zimowym płaszczem, przemierzała ulice rodzinnego miasta. Chociaż ostatni raz była tutaj przed dwoma laty – niewiele się zmieniło. To był zdecydowanie zbyt krótki odstęp czasu by wymagać, aby władze miasta podjęły jakieś radykalne kroki w celu upiększenia go. A nawet jeśli odpowiednie zalecenia zostały wydane, to efekt był marny i raczej niezauważalny. Przynajmniej dla niej. Rodowitej rzeszowianki, która po kilku latach spędzonych poza granicami kraju miała wreszcie okazję powrócić na tak zwane stare śmieci. Nie do końca z własnej woli. Zwyczajnie miała dość życia w związku na odległość, który powoli stawał się fikcją. Musiała zacząć działać. Nie mogła stracić swojej jedynej oraz prawdziwej miłości.

         Uśmiechnęła się niezauważalnie. Na końcu ulicy majaczył budynek, do którego zmierzała wraz z ciężką walizką. Dość trudno taszczyło się ją przez zaśnieżone oraz skute lodem ulice. Niestety ostatnie pieniądze wydała na gorącą kawę zapominając zupełnie, że w portfelu nie ma ani jednej złotówki, a jedynie euro. Konto w banku posiadała również w tej walucie. Musiała radzić sobie sama. Nie było to zbyt duże wyzwanie. Przecież już od najmłodszych lat stawiano przed nią różne wyzwania, którym musiała jakoś podołać. Do Włoch wyjechała praktycznie bez znajomości języka. Miała tam jedynie studiować. Kto by pomyślał, że przy okazji odnajdzie również miłość, która sprowadzi ją z powrotem do Polski?

         Od trzech lat unikała ojczyzny jak ognia. Przez całe życie marzyła o tym, by uwolnić się od zbyt ambitnych rodziców oraz szarej, zwykłej codzienności. Trafiła się możliwość wyjazdu do Werony, na miejscową uczelnię. Taką ofertę złożono jedynie pięciu maturzystom w całej Polsce. Mirella w dalszym ciągu zastanawiała się, dlaczego to właśnie jej przypadł ten zaszczyt. Podjęcie decyzji wcale nie było trudne. Natychmiast wyraziła zainteresowanie ofertą i już po trzech miesiącach znalazła się we włoskiej Weronie. Pozostawiła w Polsce rodzinę oraz chłopaka, z którym nie miała zbyt wielu wspólnych tematów. Ona – mądra, dobrze wykształcona, miła, uprzejma. On – typowy dzieciak ulicy, źle wychowany, łażący w dresach. Ktoś mógłby się zapytać: co Mirella robiła z kimś takim? Lubiła wyzwania oraz niepokorne charaktery. Po części również umawiała się z nim na złość rodzicom. Poważnego uczucia w tym związku nigdy nie było.

         W innym świecie odnalazła się bez problemu. Pokochała Weronę i po kilku dniach spędzonych w tym mieście stwierdziła, że nigdy już nie wróci do Polski. Częściowo zerwała kontakt ze swoją rodziną uparcie twierdząc, iż wyjdzie jej to na dobre. Nie tęskniła. Przez dwa miesiące robiła wszystko, by nauczyć się języka. Miała jedynie podstawy, które na studiach mogły okazać się niewystarczające. Ba, było to prawie pewne! Wszystkie zajęcia prowadzone miały być w języku włoskim. Chcąc nie chcąc, musiała spędzać każdy dzień nad książkami oraz przed komputerem, na którym wgranych miała kilkanaście programów do nauki. Już po pierwszych dniach na uczelni widziała efekty. W przeciwieństwie do swoich kolegów z zagranicy – nie miała problemu ze zrozumieniem wykładowców.

         Od zawsze blondynka była miłośniczką kultury włoskiej. Nikogo więc nie powinien dziwić fakt, iż zdecydowała się studiować filologię z elementami kultury tego właśnie kraju. Przez wykładowców zachęcana była do zwiedzenia miejscowych zabytków oraz muzeów.

         Stała przed drzwiami prowadzącymi do muzeum rzeźby kamiennej. Było to już kolejne podejście Mirelli do tego miejsca. Zdecydowanie bardziej wolała długie spacery uliczkami starego, zabytkowego miasta. Aparat cyfrowy był praktycznie nieodłącznym elementem jej ekwipunku. Będąc w tak cudownym miejscu grzechem byłoby nie zrobienie przynajmniej stu zdjęć dziennie. Teraz miała dać się zamknąć w czterech ścianach jakiegoś budynku, gdzie znajdują się same rzeźby. Była zwolenniczką malarstwa, które mocno pobudzało wyobraźnię dziewczyny. Rzeźby były nudne. Wykonane z kamienia nie ukazywały według niej żadnych emocji. Starała się doceniać piękno oraz kunszt, ale w dalszym ciągu nie odnajdywała się w tej dziedzinie.

         Podeszła do kasy, zakupiła bilet oraz zapewniła ochroniarzy, iż nie będzie robić zdjęć. Kolejna z wielu wad, jakimi cechowały się muzea. Chcąc uwiecznić wątpliwe piękno kamiennych figur, musiałaby zapłacić o kilkanaście euro więcej. Jako studentka świadoma była, iż musi oszczędzać.

         Nie minęło pół godziny, gdy zobaczyła już prawie wszystko. W dalszym ciągu nie zmieniła zdania na temat rzeźb. Nudne, nie pobudzające wyobraźni. Mimo wszystko żałowała, że nie może zrobić chociaż kilku zdjęć. Ochroniarze nieustannie obserwowali młodą Polkę, a podpaść im mogłoby się okazać całkiem nieprzyjemnym rozwiązaniem. Na ogół lubiła z ludźmi żyć w zgodzie.

         Już miała wychodzić, gdy jej uwagę przykuła grupka mężczyzn. Wysocy, zupełnie niezainteresowani tym, co mówi młoda przewodniczka. Starała się przekazać wiedzę na temat jakiegoś rzeźbiarskiego dzieła, ale myśli tych wielkoludów zajęte były czymś zupełnie innym. Zaciekawiona brunetka podeszła po cichu, chowając się przy tym za jedną z figur. Tego dnia przecież wejścia dla grup zorganizowanych były zabronione. Czym oni zasłużyli sobie na ten wyjątek? Zauważyła, że wszyscy mają na sobie te same bluzy. Wyszyty był na nich charakterystyczny herb. Już miała mu się uważniej przyjrzeć, gdy za plecami rozległ się męski głos.

- Czy pani nas szpieguje? – Zapytał ciemnowłosy, opierając się nonszalancko o białą ścianę. Dziewczyna podskoczyła w miejscu, o mały włos nie wypuszczając z ręki mapy obiektu. Musiała przy tym stłumić okrzyk przerażenia.

- Nie, ja tylko… - brunetka westchnęła cicho zdając sobie sprawę, w jak kiepskim położeniu się znalazła. – To nic takiego. Już sobie idę.

         Chciała się odwrócić na pięcie i – z czerwonymi rumieńcami na policzkach – odejść, ale dłoń mężczyzny skutecznie jej to uniemożliwiła. Przyciągnął dziewczynę do siebie. Jego oczy świdrowały Mirellę na wskroś. Czuła się dziwnie, a serce mimowolnie przyspieszyło. Nerwowo zagryzła dolną wargę, patrząc w ciemne tęczówki nieznajomego. Aby tego dokonać, musiała zadrzeć wysoko głowę. Została obdarzona przez Boga całkiem niezłą sylwetką, ładną buzią, ale niestety poskąpił jej wzrostu. Miała zaledwie metr sześćdziesiąt. A on? Pewnie ze dwa lub więcej.

- Poczekaj, zostaw mi chociaż swój numer telefonu – odezwał się uwodzicielskim tonem. Problem polegał na tym, że przez jego spojrzenie zupełnie zapomniała jakie dokładnie cyfry wchodziły w skład tego numeru.

- Ja… eee… - zaczęła się jąkać, wyswobadzając nadgarstek z delikatnego uścisku mężczyzny. – Przepraszam!

         Uśmiechnęła się na wspomnienie ich pierwszego spotkania. Już wtedy połączyła ich jakaś niewidzialna nić porozumienia. W powietrzu dało się wyczuć tą niesamowitą chemię, która z czasem przerodziła się w prawdziwe uczucie. Nie było ono idealne, a sam związek miał całkiem sporo wad, ale starali się wspólnie je przezwyciężać.

         Blondynka dotarła pod drzwi rzeszowskiej hali sportowej, dysząc przy tym ciężko. Posłała walizce wściekłe spojrzenie. Nie przypuszczała nawet, że przez nią będzie mieć tak wielkie problemy z przedostaniem się z punktu A do punktu B. Nie przewidziała również, że miasto przykryte będzie grubą warstwą śniegu. Buty na koturnie zdecydowanie nie nadawały się na taką podróż. Teraz jednak mogła zignorować te wszystkie niedogodności. Dotarła do celu. Unormowała oddech i zdecydowanym ruchem szarpnęła za drzwi, które ustąpiły bez większego problemu. Ciepłe powietrze owionęło jej sylwetkę jednym podmuchem. Wzdrygnęła się. Tak znaczne różnice temperatur są przecież szkodliwe dla zdrowia. Powinni wiedzieć o tym wszyscy, którzy chcą dla sportowców trenujących na hali jak najlepiej. Pouczanie nie było jednak nadrzędnym celem wizyty Mirelli w tym miejscu. Rozejrzała się dookoła w poszukiwaniu jakiegoś punktu odniesienia. W którą stronę się udać? Nerwowo przestąpiła z nogi na nogę. Po krótkiej chwili do uszu dotarły śmiechy oraz odgłosy rozmowy. Ponownie chwyciła rączkę walizki i ruszyła w stronę głównej hali. Malinowe usta wygięły się w radosnym uśmiechu. Głęboko wierzyła, że niespodzianka będzie udana. Przecież uwielbiała zaskakiwać i on doskonale o tym wiedział.

         Siedział na parkiecie, próbując uspokoić oddech. Trener jak zwykle nie znał litości i musieli dać z siebie na treningu wszystko. Ściemnianie nie wchodziło w grę. Kto się obijał – nie miał szans na znalezienie się w meczowej szóstce. A to przecież spełnienie marzeń każdego siatkarza! Nie mówiąc już o tym, by grać w tak cudownym zespole, jakim jest Asseco Resovia. On mógł spełnić swoje marzenia. Ciężko pracował przez wiele lat, by zasłużyć na opinię dobrego przyjmującego. W prawdzie określenie dobry było stanowczo poniżej jego oczekiwań, ale przynajmniej dzięki temu miał mobilizację do dalszych starań podczas treningu.

- O stary, ta laska jest całkiem niezła.

Rozmyślania Paula przerwało delikatne szturchnięcie w ramię oraz głos kapitana zespołu. Przewrócił oczami. Nie rozumiał jego systemu wartości. Przecież miał żonę oraz dwójkę fantastycznych dzieci. Dlaczego w dalszym ciągu oglądał się za pięknymi kobietami? Powinien doceniać to, co ma. W przeciwieństwie do Lotmana, którego dziewczyna przecież od roku przebywała w Weronie. Związki na odległość przecież nie mają szansy. Nic dziwnego, że od jakiegoś czasu nie potrafili się ze sobą dogadać. Nawet podczas tych krótkich rozmów przez Skype. Ciągle mieli do siebie pretensje o sprawy, które zdawały się być zakończone już dawno. W ich nieidealnym związku nigdy nie brakowało uczucia. Już podczas pierwszego spotkania połączeni zostali niewidzialną nicią porozumienia, która powoli była zrywana przez dzielące ich kilometry. Czy żałował? Z dnia na dzień coraz mniej. W Polsce spotkał się z zupełnie inną rzeczywistością. Poznał nowych ludzi, z którymi uwielbiał spędzać wieczory przed telewizorem oraz miską popcornu w ręku. Razem z nowymi znajomymi włóczył się w wolne dni po klubach, gdzie bez większych wyrzutów sumienia mógł podrywać piękne kobiety. Bo czy to możliwe, aby Mirella zachowywała się inaczej? Dziewczyna była przebojowa i podczas pierwszego roku ich znajomości praktycznie nie było wieczora, gdy nie chciała wyrwać się na jakąś imprezę. Dość często wracała z niej w stanie wskazującym na mocne upojenie alkoholowe. Ale mimo wszystko ją kochał. No właśnie… dlaczego nie potrafił określić swoich uczuć względem dziewczyny w czasie teraźniejszym? Kochał ją kiedyś, ale czy kocha teraz?

Leniwie przesunął czekoladowe tęczówki na dziewczynę, która wzbudziła taką sensację wśród zawodników rzeszowskiej drużyny. Długie nogi, szczupła sylwetka ukryta pod zimowym płaszczem, blond włosy rozpuszczone i w nieładzie opadające na ramiona. Rozmawiała właśnie z Maćkiem. Po chwili rzuciła się na jego szyję, śmiejąc się przy tym radośnie.

- Nasz Maciek wyrwał całkiem niezłą sztukę – zauważył Nowakowski, przechodząc do pozycji siedzącej. Paul prychnął cicho, zrywając się z miejsca.

- Nikogo nie wyrwał, idioto. To jego kuzynka i m o j a – specjalnie zaakcentował to słowo – dziewczyna.

- To ty masz dziewczynę? – Achrem z zakłopotaniem podrapał się po głowie. – Jakoś nigdy o niej nie wspominałeś.

- Ale ona nie musi o tym wiedzieć – warknął Lotman, by po chwili uśmiechnąć się sztucznie. Po głowie krążyło mu tylko jedno pytanie: Mira, co ty tutaj do cholery robisz?!

~*~

Wszystkiego najlepszego w Nowym Roku! :)