Prolog

Udawało jej się przezwyciężać swoje małe słabości, ale poniosła klęskę w sprawach ważnych. Roztaczała wokół aurę kobiety niezależnej, choć rozpaczliwie potrzebowała kogoś obok siebie.(...) W oczach przyjaciół uchodziła za wzór godny naśladowania, traciła większość swojej energii, usiłując być zawsze na miarę takiego obrazu siebie, jaki sama stworzyła.

         W którym miejscu popełnił błąd? Jak to możliwe, że spędzając razem z nią każdy dzień, niczego nie zauważył? Dlaczego nie słuchał swoich przyjaciół kiedy mówili, że jest z nią coraz gorzej? Czy to dlatego, że tak bardzo zapatrzony był w siebie? Czy taką właśnie cenę przyszło zapłacić za odniesienie sukcesu?

         Ukrył twarz w dłoniach, ignorując zupełnie czerwone ślady na dłoniach, koszuli oraz spodniach. Cały świat przysłoniła bariera stworzona z kryształowych łez. Słone krople przepełnione jedynie bólem oraz cierpieniem, spływały powoli po jego bladych policzkach. Nic nie przynosiło ukojenia. Słowa pocieszenia były puste i nie na miejscu. Próbował odsunąć od siebie przyjaciela, ale zwyczajnie nie mógł się ruszyć. Pozwalał mu obejmować się ramieniem. Ignorował cichy szept powtarzający nieustannie, że przecież wszystko będzie dobrze. To jeszcze nie koniec. Pozostało im modlić się; błagać o cud.

           Ale cud się nie wydarzył.

       Żałował. Żałował tylu straconych dni oraz chwil, gdy mógł jej powiedzieć, jak bardzo kocha.

 Już na zawsze w jego sercu pozostanie niezabliźniona rana. W pamięci zaś będzie mieć jej cudowny uśmiech oraz spojrzenie smutnych, błękitnych tęczówek. Każdej nocy będzie słyszeć delikatny głos powtarzający: kocham cię. Tak bardzo cię kocham. Zostają wspomnienia. Piękne, ale i bolesne. I nawet one z czasem zaczną się zacierać, aż pozostaną jedynie bladym cieniem, którego nawet najznamienitszy artysta nie będzie w stanie przywrócić do stanu dawnej światłości.

         Tylko czy on chciałby pamiętać?

~*~

Prolog jest, bo jest. Taki, a nie inny.

Na pierwszy rozdział zapraszam tuż po Nowym Roku.